Een duo-tentoonstelling met werk van Johan De Wit & Ilse Van Roy
De titel Slow Movement verwijst naar het trage deel van een symfonie — het moment waarop de muziek vertraagt, ademhaalt en ruimte laat voor resonantie. In die tussenruimte, waar klank overgaat in stilte, ontvouwt zich een intensiteit die niet luid maar stil is.
Ook in het werk van Johan De Wit en Ilse Van Roy voltrekt zich zo’n trage beweging. Hun vormen lijken niet te rusten, maar te ademen. Wat vast lijkt, blijkt in subtiele transformatie: materie die langzaam verschuift, licht dat tastbaar wordt, stilte die beweegt.
Locatie
Doornstraat 6.0001
8500 Kortrijk
Open
zaterdag - zondag
14:00 - 18:00
Gesloten
van 20 december 2025 tot en met 4 januari 2026
Ook de werken van Johan De Wit en Ilse Van Roy zijn niet helemaal in rust, maar voltrekken zich in een trage beweging. Wat stil lijkt, blijkt subtiel in transformatie: materie die verschuift, licht dat tastbaar wordt, stilte die beweegt. Beide kunstenaars vertrekken vanuit vertrouwde objecten, zoals een potje, een ladder of een kruik, die ze ontdoen van hun functionaliteit en herleiden tot hun essentie. Wat overblijft, is een tastbare vorm in hars, verf of glas, met een textuur die ademt en tot leven komt. Elke sculptuur omarmt tegelijk het ongrijpbare in een verschijning waarin tijd en beweging besloten liggen. Net als in de tussenruimte van een symfonie, het moment waarop het tempo vertraagt, de muziek ademhaalt en ruimte laat voor resonantie, ontvouwt zich in deze tentoonstelling een intensiteit die niet luid is, maar stil. Slow Movement is een bedachtzame dialoog over vorm en gebaar, kleur, tinten wit en licht, massa en materie en verwijst zo niet enkel naar een langzame ritmiek maar naar een uitnodiging om met aandacht te kijken.
Vorm en kleur zijn de uitgangspunten in het oeuvre van Johan De Wit dat grotendeels bestaat uit wandsculpturen en schilderachtige objecten. In een sfeer van poëtische verstilling bundelt de kunstenaar zijn liefde voor esthetische voorwerpen met het leven van alledag, zoals een doosje, stoel of tafel. Een eenvoudig model in papier vormt vaak de basis, wordt versterkt met acrylhars of marmerpoeder, beschilderd met tinten van witte verf of weer afgeschuurd. Tijdens het uitdrogen manipuleert Johan De Wit elk werk om vouwen en deuken te laten ontstaan en een trage transformatie mogelijk te maken. Zijn objecten
bewegen tussen verschijnen en verdwijnen, waarbij de plooien en de schrammen zich verbergen en opnieuw tevoorschijn komen. De sporen van zijn handelingen blijven zichtbaar, als tactiele resten van een innerlijke beweging en het licht dat wordt opgevangen en weerkaatst, beklemtoont daarenboven de rijke lagen van het broze oppervlak.
Geïnspireerd door de verstilde eenvoud van de Vlaamse Primitieven, Hollandse schilders uit de Gouden Eeuw en de contemplatieve sfeer van Giorgio Morandi, creëert hij eigenzinnige sculpturale herinneringen. Zijn objecten zijn stille getuigen van een wereld tussen droom en werkelijkheid, nodigen uit om stil te staan en om te reflecteren over vergankelijkheid en schoonheid. Zijn werk overstijgt het visuele en nestelt zich in het geheugen als een poëtische, melancholische ervaring.
Ilse Van Roy vertrekt van de kruik als een archetypische vorm, een symbool dat door de eeuwen heen verbonden is met bewaren en schenken. In haar transparante en gelaagde glasobjecten resoneert een gevoeligheid die herinnert aan de spirituele dimensie van het stilleven, maar ook aan de materiële poëzie van de Arte Povera-beweging. Zoals bij Lucio
Fontana en Fausto Melotti wordt het materiaal bij haar niet enkel een drager, maar ook energie: licht, huid en ruimte vloeien samen. Als kunstenaar werkt ze ook met textiel, fotografie of print, werelden die een andere aandacht vragen en tegelijk doen nadenken over materie en massa, sensualiteit en lichamelijkheid. Ilse van Roy blaast haar glassculpturen leven in en drukt haar complexe persoonlijkheid uit door middel van even diepe als heldere kleuren. Haar glimmende vazen of doorzichtige vaten zijn geopend langs de bovenkant, ambigu van vorm en roepen mystieke interpretaties op. In de Japanse filosofie en esthetica bestaat er een concept dat bekend staat als ‘ma’, wat vaak vertaald wordt als ‘lege ruimte’. Het is de ruimte die je iets geeft om te kunnen bloeien, een traagheid die de dingen laat ademen en die verdieping mogelijk maakt. Het is niet
zomaar leegte, maar een ‘geladen leegte’ die spanning, potentieel en balans creëert. Het werk van Ilse Van Roy verbeeldt deze tussenruimte actief en betekenisvol, stilzwijgend fluisterend en volledig vervuld.
