LIEN BUYSENS

Lien Buysens puts in everything she does and makes, the viewer's imagination is central.

She actively and playfully explores the relationship between idea and image and probes the boundaries between what is shown, what is suggested and what remains invisible. In her two-volume book and graduation project Rope Chicken, for example, she combined prints, typography, concept and design with large, colourful, cut shapes to create a personal reading process. Thanks to this bringing together of visual and textual experiences, all kinds of contradictions and ambiguities, pleasant and disturbing situations, this this book even won awards in 2011.

Domestic scenes are also common in her gouaches, collages, etchings or drawings, such as a jug, bowl, flowers or kitchen utensils and are abstracted into lines, colours and planes. In a way, it's about being comforted by gradually  becoming entwined with familiar things and becoming more appreciative of them. She tries to capture her immediate
environment into an image, looking at it again and again and structure. 
By repeating the same similar shape several times repeating it brings a kind of calmness: the slow and repetitive that the attentive brings about.

Lien Buysens stelt in alles wat ze doet en maakt, de verbeelding van de kijker centraal.
Ze verkent actief en speels de relatie tussen idee en beeld en tast de grenzen af tussen wat getoond wordt, wat gesuggereerd wordt en wat onzichtbaar blijft. In haar tweedelig boek en afstudeerproject 'Touwkip' combineerde ze bijvoorbeeld prenten, typografie,concept en vormgeving met grote, kleurrijke, geknipte vormen om tot een persoonlijk leesproces te komen. Dankzij dit samenbrengen van visuele en tekstuele ervaringen, allerlei tegenstrijdigheden en dubbelzinnigheden, aangename en verontrustende situaties viel dit boek in 2011 zelfs in de prijzen.

Huiselijke taferelen komen eveneens vaak voor in haar gouaches, collages, etsen of tekeningen, zoals een kan, schaal, bloemen of keukenspullen en worden geabstraheerd tot lijnen, kleuren en vlakken. In zekere zin gaat het over getroost worden door langzamerhand verstrengeld te geraken met de vertrouwde dingen en er meer waardering voor te krijgen. Ze probeert haar directe nabije omgeving in een beeld te vangen, telkens opnieuw te bekijken en te structureren. Door eenzelfde gelijkaardige vorm meerdere keren te herhalen brengt het een soort rust: het trage en repetitieve dat het aandachtige teweeg brengt.