The work of Bernard Sercu is largely related to his questioning of the material of the medium he employs, which consists of wood, paper or canvas, and to its rhythm of notches and marks. In this way, he perfectly expresses the profound origin of the iconoclastic destruction and uses it to create another image. In his visual world, destruction evokes an act of reconstruction.    

The disfiguration of the medium’s outer surface is a permanent feature of his oeuvre and the essential path to releasing its renewal. The symbolism - circle, square, line - is not only a basic intrusion but is also an expression. It is embedded in a mostly geometrically abstract 

structure in which repetition plays a remarkable role and a distinct repeating incision implies rhythm responding to a fundamental idea.

Het werkproces van Bernard Sercu heeft in hoge mate te maken met zijn bevragen van de materie en het formaat van de drager en met het ritme van inkepingen en tekens op die drager, die hout is, papier of doek. 

Zo vertolkt hij op perfecte wijze de diepzinnige achtergrond van het beelden stormen, namelijk het vernielen om van daaruit een ander beeld te creëren. Destructie roept in zijn 

plastische wereld een daad van reconstrueren op. 

Het kwetsen van de huid van de drager is een constante in zijn oeuvre en de noodzakelijke weg naar bevrijdend herstel. Het teken – cirkel, vierkant, lijn – is fundamenteel als

inbreuk en tevens als zegging. Het nestelt zich in een veelal geometrisch – abstracte structuur waarin het repetitieve een duidelijke rol speelt. Een frappante inkeping die zich wisselend herhaalt, ritme suggereert, is een luisterende basisgedachte.